Simone (35) woont samen met haar man Paul (39), dochtertje Maxine (4) en zoontje Olivier (2) in Kuala Lumpur, Maleisië.  In haar columns deelt ze de ins en outs van haar expat leven en neemt ze je mee op haar reis door het moederschap. Ze is schrijfster van gedichten en het is haar droom ooit een eigen prentenboek uit te geven. Haar maandelijkse column sluit ze altijd af met één van haar gedichtjes. Wil je meer van haar lezen, foto’s van haar leven in KL zien en uitvinden of haar droom ooit uitkomt? Volg haar dan op Instagram via @simonevdnberg. 

1. Column Simone: Of ik een column wil schrijven.

Of ik een column wil schrijven. In mijn hoofd, wordt deze vraag eigenlijk meteen, of ik een column kán schrijven. Tuurlijk wíl ik het, maar op een of andere manier, slaat mijn hoofd die vraag over. Ik heb het nog nooit gedaan en moet denken aan de beroemde uitspraak van Pipi L. “Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het kan”. Nou, no way dat zo’n uitspraak uit mijn mond zou komen.

Dus onzeker en eerlijk als ik ben, stelde ik de vraag: “Is er een vorm van begeleiding of hebben jullie wellicht een onlinecursus (of tips en tricks) speciaal gericht op het schrijven van columns?”. Misschien had ik dat beter niet kunnen doen, want het antwoord duwde mij nog meer naar het stemmetje in mijn hoofd, wat zegt dat ik maar beter keihard weg kan rennen. “Nee, we verwachten dat je dit kan. En wees vooral eerlijk naar jezelf, als je het niet kan, dan is dat niet erg, maar dan is het beter om het niet te doen.” Ik begin met rennen.

Gelukkig heb ik al jaren, een heel dierbare vriendin, die toevallig werkt in de PR & communicatie, dus ik vraag haar om een eerlijk advies. Tot mijn opluchting zegt ze: “je kan het zeker en zoiets moet je toch altijd proberen? Een column is net een dagboek!”. Ze zorgt ervoor dat ik stop met rennen en me langzaam omdraai. Oké, dat stelt me gerust, in een dagboek schrijven doe ik op het moment bijna dagelijks én dat deed ik al op de basisschool! Jeetje, vanuit dat perspectief heb ik ineens al jaaaren ervaring! Toch ben ik nog niet helemaal (van mezelf) overtuigd.

Langzaam begin ik terug te lopen en mezelf ervan te overtuigen, dat ik het gewoon moet doen. Ik denk aan een advies wat ik op verschillende plekken heb terug gehoord: meters maken! Voor alles geldt en zeker ook voor schrijven, ervaring opdoen, door gewoon te doen, doen, doen! Ik zeg het ook zo vaak tegen mijn kindjes, als je iets wilt kunnen, moet je oefenen! Waarom is het zoveel lastiger om mezelf advies te geven? In mijn hoofd ben ik ál 35 en voelt het zo ‘laat’ dat ik nog een soort van carrière switch wil maken. Toch wil ik ook een voorbeeld geven, dat het kan! Dat iedereen het kan! Wisselen van pad en je passie volgen, op welke leeftijd dan ook! Ten opzichte van leeftijdsgenoten, welke misschien wel een opleiding Journalistiek of Nederlands in the pocket hebben en al honderden kilometers gemaakt hebben, loop ik ietwat achter. Bovendien ben ik me er te erg van bewust, dat de eerst paar meters, niet mijn beste zullen zijn. Dat als je voor het eerst begint met lopen, je stapjes wankel zijn, je valt en als je weer opstaat en je wankel verder stapt. Wil ik die eerste stap wel delen? Wil ik wel in het openbaar laten zien, hoe mijn wankele eerste column, misschien zelfs wel omvalt?

Ik moet denken aan, dat je altijd leest, dat mannen zich zo vaak ergens doorheen bluffen. Wat is dat toch? Zijn ze echt anders ‘gewired’ dan wij?! Oké, ik generaliseer ontzettend, maar gemiddeld, ja gemiddeld denk ik toch dat iedere vrouw iets meer kritische of onzekere stemmetjes heeft. Of achja, het doet er ook eigenlijk niet toe, man, vrouw, ik heb dat in ieder geval. Dus, voor alle mensen die ook een onzeker stemmetje hebben, dat zich afvraagt ‘kan ik dat wel?’, ben ik even op onderzoek uitgegaan.

Stel je de volgende situatie voor: je wordt gevraagd om iets te doen (bijvoorbeeld een nieuwe baan), maar je hebt het type werk nog nooit gedaan én je hebt totaal geen studieachtergrond op het vakgebied, je hebt niet eens een onlinecursus of iets dergelijks gedaan. Wat zijn jouw eerste gedachten? Ik vroeg het rond, in mijn vriendenkring (het geslacht laat ik even in het midden). 

• “Wat is het ergste wat mis kan gaan?”
• “Ik zou het gewoon doen, gewoon veel vragen stellen en leren”
• “Ja hoor, gewoon doorheen bluffen, je hebt de basis in huis en de rest is toch learning on the job?”
• “Er bestaat ook nog zoiets als: het imposter syndrome, geloof dat vrouwen dat sneller hebben”
• “Vind je het leuk?”
• “Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan” (ja serieus, ook deze kwam terug!)
• “Als je van gedachten veranderd kan ja altijd nog stoppen, gewoon doen”
• “Las deze column vanmorgen en moest aan je denken”

https://www.nrc.nl/nieuws/2024/03/04/hallo-vrouwen-niet-doorvertellen-maar-zo-moet-je-bluffen-op-het-werk-a4191987

Ik blijf deze zinnen voor mezelf herhalen, in de hoop dat ik het ook ga geloven! Dan opeens bedenk ik me weer, wat als ik het niet kan, wat als ik val? Wat als ik alle mama’s laat meekijken, hoe ik vrouw van 35, iets nieuws probeer en mijn wankele eerste stappen (en eventuele catastrofes) tentoonstel? Wat als er andere vrouwen met mij mee gaan wandelen? Wat als zij me oprapen, een handje geven? Wat als zij zelf ook ineens een top ontdekken, waar zij heen willen klimmen en dit doen, omdat zij mij zien wankelen en we elkaars hand hebben? Wat als ik niet wegren, maar we samen gaan klimmen, onzeker, hand in hand, stap voor stap? Wat als we ervan genieten?

Maar wacht even, de vraag was niet eens, of ik het kan.

De eerste stap

is nooit je beste

je eerste stap

is misschien niet eens fijn

je eerste stap

is over een drempel en

brengt je nooit

meteen waar je wil zijn

maar zonder de eerste

komt er geen tweede

maar toch wil je

naar die volgende trede

en hoewel de eerste

wankel is en klein

kan je eerste

misschien toch wel

je beste zijn.

Ergens nieuwsgierig naar of vragen? Laat me gerust in een berichtje weten, waar je wilt dat één van mijn volgende columns over gaat! Dm me: @simonevdnberg. 

——————————————————————————-

Simone (35) woont samen met haar man Paul (39), dochtertje Maxine (4) en zoontje Olivier (2) in Kuala Lumpur, Maleisië. In haar columns deelt ze de ins en outs van haar expat leven en neemt ze je mee op haar reis door het moederschap. Ze is schrijfster van gedichten en het is haar droom ooit een eigen prentenboek uit te geven. Haar maandelijkse column sluit ze altijd af met één van haar gedichtjes. Wil je meer van haar lezen, foto’s van haar leven in KL zien en uitvinden of haar droom ooit uitkomt? Volg haar dan op Instagram via @simonevdnberg. 

2. Column Simone: Wat maakt leven als moeder in het buitenland nu zo geweldig?

Wat neem ik mee? Nee, nee, ik heb het niet over de inpak stress voorafgaand aan onze verhuizing naar het buitenland. Ik bedoel, wat neem ik mee terug, wat heb ik hier geleerd en wil ik graag in Nederland behouden. 

Wat maakt het leven hier nu zoveel fijner dan in Nederland? Natuurlijk kan ik zeggen: het weer, de sportschool en het zwembad bij ons appartement, dat eten in een restaurant en bestellen spotgoedkoop is (net zoals een privétrainer voor de sportschool), je dichtbij de mooiste vakantieplekjes zit met witte stranden en prachtige eilanden, je een fulltime hulp in huis hebt die alles voor je doet in het huishouden (ja je leest het goed en ik kom hier uitgebreid op terug!) en het hele land (zowel de mensen als de faciliteiten) super kindvriendelijk zijn. Ze hebben bijvoorbeeld in ieder restaurant gewoon plastic bordjes en bestek, vaak een lagere wasbak of een klein wc’tje voor kinderen én op het vliegveld zelfs een hokje waar zowel een grote als een kleine wc hebt! Daar zaten mijn dochter en ik dus gewoon heerlijk synchroon te plassen, naast elkaar! Geweldig toch, hoeveel makkelijker word je leven als mama hierdoor?!

Het leven hier, word je dus zowel als vrouw en zeker als mama erg makkelijk gemaakt, best fabulous dus. Maar goed, daar hebben jij en ik, allebei niet zoveel aan. Want dat kan ik niet meenemen naar Nederland en zie ik in Nederland ook allemaal niet zo 1,2,3 gebeuren. Met name het weer wordt lastig, tenzij de klimaatcrisis ons natuurlijk wél opeens van tropische temperaturen in Nederland gaat voorzien, maar ik weet niet of we daar blij mee moeten zijn.

Dus terug naar de vraag: Wat neem ik mee? Wat heb ik hier geleerd en kán ik meenemen naar Nederland én delen met jullie! Want daar hebben jij en ik, als moeders onder elkaar nu écht iets aan. Eén ding heb ik zeker geleerd, als Nederlandse moeder hebben we het gewoon helemaal verkeerd bekeken. Pas nu ik hier woon, zie ik het! 

ALLEREERST: Ik ga echt stoppen met haasten!

Ja ik weet het, super cliché, je wordt er mee dood gegooid. Maar het is ZO waar! In Nederland, zien we misschien zelf al niet eens meer hoe spastisch we doen over de tijd!

Hier, doen ze gewoon niet aan haasten, gewoon niet! Ik zie zelden, maar dan ook echt zelden, iemand rennen over straat of überhaupt gestrest zijn. Dit zal met name met de temperatuur te maken hebben, omdat het zweet je al uitbreekt als je gewoon langzaam lopend de kids naar school probeert te brengen. De gemiddelde temperatuur is hier rond de 30 graden, gooi er een strakblauwe lucht, hoge luchtvochtigheid en een zonnetje bovenop en het voelt als een echte sauna, ín de woestijn.

Ik zie nooit, maar dan ook nooit iemand etend over straat lopen. Ze zullen hier altijd de tijd nemen om even rustig te gaan zitten om te eten. 

Mijn dochtertje gaat hier naar een internationale school en zij doen totaal niet moeilijk, als wij een keer te laat komen. Op een ochtend had ik het zo bont gemaakt dat we pas om 9.45 aan kwamen, ruim een uur te laat! Maar ik had ze geappt en ik kreeg een vriendelijke “Noted with thanks, Ms Simone” terug.

TEN TWEEDE: Ik ben ontzettend trots op Nederlandse moeders!

De moeders hier hebben bijna allemaal fulltime(!) hulp in huis, ja je leest het goed, maandag tot en met vrijdag, soms zelfs óók nog in het weekend. Toen ik aankwam hoorde ik al van alle moeders om mij heen dat ze een hulp hadden. Sommige parttime en dat varieerde dan van 4 uur per week tot 4 uur per dag. Anderen hadden fulltime, iedere dag hulp, ja je leest het goed, volle dagen.

Ik kreeg in de eerste weken vaak de vraag of ik een ‘live-in’ of ‘live-out’ had. De meeste gezinnen, nemen namelijk zelfs een hulp, die bij hen in huis woont! Veel huizen zijn er hier ook op ingericht met een kleine extra kamer, met eigen badkamer, vlakbij de keuken. Met mijn nuchtere Hollandse mentaliteit dacht ik nog, “nou zo veel uur kan toch niet nodig zijn en ik wil ook wel een beetje privacy en niet 24/7 iemand in m’n huis”. Dus fulltime viel eigenlijk al vrij snel af voor mij (what was I thinking?!). 

Het huishouden is gewoon een fulltimebaan!! En dat is dan alleen nog maar het huishouden, los van je taken als mama. En eigenlijk ook logisch toch?! Hoeveel uur ben je wel niet bezig, als je je hele huis moet schoonmaken, moet koken, de was doen, strijken, opvouwen, de hele shebang. Waarom denken wij Nederlandse mama’s dit er even naast te kunnen doen? 

Dus als het huishouden al een fulltime job is, en je daarbovenop ook nog mama bent en misschien zelfs ook nog werkt, ben je dus eigenlijk een twee- of driedubbele job aan het doen!! Beseffen jullie, hoeveel ballen je hoog aan het houden bent?! En wat voor power vrouw je wel niet bent, als je dit allemaal tegelijk doet?! Daar mogen we als mama’s in Nederland echt wel een beetje trotser op zijn, want, wat voor ons heel gewoon lijkt, is dat in andere landen zeker niet! (Leest je partner mee? 😉)

Dus lieve Hollandse super mama’s, stop met haasten, geef jezelf een hele grote schouderklop, gun jezelf écht wat meer tijd voor jezelf (en nee dat is niet podcasts luisteren terwijl je was aan het vouwen bent!), want je doet werkelijk waar, een driedubbel fantastische job!

Ik ga op reis en ik neem mee (terug)………….. trotsheid, op mijn mede-Hollandse, super mama’s!

Aan alle mama’s in Nederland,

In een leven met ‘drie banen’, zijn jullie beland

besef, hoeveel jij doet

hopelijk geeft dit jou

kracht en moed

zo ‘gewoon’ is dit namelijk zeker niet

wat jij doet is

GEWELDIG

ik hoop dat je dit ziet.

Ergens nieuwsgierig naar of vragen? Laat me gerust in een berichtje weten, waar je wilt dat één van mijn volgende columns over gaat! Dm me: @simonevdnberg. 

—————————————————————————–

Simone (35) woont samen met haar man Paul (39), dochtertje Maxine (4) en zoontje Olivier (2) in Kuala Lumpur (KL), Maleisië. In haar columns deelt ze de ins en outs van haar expat leven en neemt ze je mee op haar reis door het moederschap. Ze is schrijfster van gedichten en het is haar droom ooit een eigen prentenboek uit te geven. Wil je meer van haar lezen, foto’s van haar leven in KL zien en uitvinden of haar droom ooit uitkomt? Volg haar dan op Instagram via @simonevdnberg. 

3. Column Simone: Hoe zijn we hier beland?

Het was vrijdag avond 28 januari 2022, aangezien ik 5 februari uitgerekend was, hadden we de oppas gevraagd om op ons dochtertje te passen, zodat we nog een keertje uit eten konden.

Paul heeft al vaker in het buitenland gewoond en nooit onder stoelen of banken geschoven dat hij graag met ons gezin ooit in het buitenland wil wonen. Aangezien mijn eigen ervaring met wonen in het buitenland, niet zo’n succes was, stond ik hier niet echt om te springen. Ik was namelijk zelf direct na mijn studententijd voor mijn 1^e baan naar Zwitserland verhuisd, om na een jaar, vroegtijdig, met hangende pootjes terug te komen naar Nederland. Anyway, het onderwerp bespraken we altijd open en we wisten elkaars voorkeuren. Aangezien het zo’n grote wens was voor Paul, had ik aangegeven dat ik het voor hem nog een keer wilde proberen, maar écht niet verder dan Europa.

Maar toen, op die bewuste vrijdag avond, waarop wij nog voorlopig een laatste keer, rustig uit eten konden, ging Pauls telefoon. Ze hadden een baan voor hem, in het buitenland, zijn ogen begonnen te stralen! In Kuala Lumpur…

Twee dagen later beviel ik van Olivier, de kraamtijd begon volop en net zoals de vorige keer, was het bij mij zeker geen roze wolk. Waar ik normaal al jank bij iedere film, kun je in een kraamweek gerust alle zwembaden van heel Nederland vullen met mijn tranen. Alleen al nadenken over eventueel verhuizen naar het buitenland, kon er op dat moment echt niet bij. De gesprekken binnen Pauls bedrijf liepen verder en wat bleek, ze hadden eigenlijk nog een andere kandidaat en opeens was het voorstel weer van tafel. Wat was ik opgelucht. Helemaal toen mijn moeder plots op de IC terecht kwam, toen Olivier 6 weken oud was. Oh ik had er niet aan moeten denken, om die beslissing te moeten maken, op dát moment, dat had ik er in deze situatie echt niet bij kunnen hebben.  

We gingen een spannende periode in, waarbij er enorm veel onzekerheid was over mijn moeder. Ik leefde op adrenaline en lag veel nachten na de borstvoeding uren wakker of belde met mijn vader. Langzaam bij beetje herstelde mijn moeder en geloof het of niet, de optie kwam terug op tafel. Ondertussen waren ze er in Kuala Lumpur niet uitgekomen met de andere kandidaat en Paul kreeg weer een telefoontje!

Eigenlijk schreeuwde alles in mijn lijf dat ik in Nederland wilde blijven, vooral dichtbij mijn moeder die nog steeds in een revalidatiecentrum zat. Maar ergens besefte ik me ook, dat ik niet kon oordelen over het alternatief. Ik had het immers nog nooit meegemaakt, ik was nog nooit in Kuala Lumpur geweest, had nog nooit sámen met mijn gezin in het buitenland gewoond en kon me er weinig voorstelling van maken. Ik vond het een onmogelijke keuze, kiezen tussen het vertrouwde, al je familie en vrienden en iets totaal onbekends. Maar na vele begripvolle gesprekken en vele tranen, bleek dat, nu Paul bijna kon ruiken aan zijn droom, hij deze kans niet wilde laten schieten. Hij dacht heel erg met mij mee, hoe we het wel mogelijk konden maken, op een manier zodat ook mijn gevoel ‘ja’ zei.

We spraken een aantal eisen af: ik wilde graag sowieso terug in ons eigen huis in Nederland én als ik het na een jaar echt verschrikkelijk vond, wilde ik direct terug naar Nederland. Ook dit niet hoeven uit te leggen of onder woorden te brengen, maar gewoon weg, punt.

Dus, we gingen…

en ik kan je vertellen

het was de beste keuze ooit!

(Die af en toe moet worden meegetrokken)

Ergens nieuwsgierig naar of vragen? Laat me gerust in een berichtje weten, waar je wilt dat één van mijn volgende columns over gaat! Dm me: @simonevdnberg.